پایگاه خبری دیده بان محیط زیست و حیات وحش ایران (iew): در دهه ۱۹۶۰ متخصصین و کارشناسان ارشد محیط زیست بر ایده نوینی تحت عنوان ذخیره گاه زیستکره به توافق رسیدند و از همان سال ایجاد و تاسیس ذخیره گاه زیستکره در برنامه های انسان و کره مسکون سازمان یونسکو (MAB) به جدیت پیگیری شد تا از این طریق حفاظت و مدیریت مناطق و عرصه های با ارزش اکوسیستمی و دارای غنای ژنتیکی بالای گیاهی و جانوری با در نظر گرفتن جوامع محلی و نقش مشارکتی آنها در روند مدیریت بهینه و توسعه پایدار عملا امکان پذیر گردد.
وجه تمایز ذخیره گاه های زیست کره از دیگر طبقات حفاظت شده، روش برنامه ریزی و مدیریت مناسب آنهاست که بر پایه استفاده های چند منظوره و سپردن نقش اساسی و سازنده به جوامع محلی استوار است.
در این برنامه ریزی ها، توجه به ارتباط متقابل انسان و منابع طبیعی و استفاده پایدار، زمینه حفاظت و حمایت از منابع ژنتیکی گیاهی و جانوری، پژوهش، نظارت و کنترل پیوسته زیست محیطی را فراهم می آورد.
در ایران در حال حاضر ۱۰ منطقه به عنوان ذخیره گاه زیستکره به اسامی ۱- توران ۲- کویر ۳- گلستان ۴- میانکاله ۵- ارژن و پریشان۶- گنو ۷- حرا ۸- دنا ۹-ارسباران ، ۱۰- دریاچه ارومیه و ۱۱- تنگ صیاد به ثبت رسیده است.