پایگاه خبری دیده بان محیط زیست و حیات وحش ایران (iew): روزنامه شرق – مژگان جمشیدی: در وضعیت موجود که کشور با بحران‌های متعددی در حوزه آب و خاک و تنوع زیستی مواجه است، اهمیت شبکه مناطق حفاظت‌شده که تنها ١٠ درصد خاک سرزمین را تشکیل می‌دهند دوچندان میشود. البته اگر به یاد داشته باشیم که عمده این مناطق تنها نام «حفاظت‌شده» را روی کاغذ با خود یدک می‌کشند و به‌ندرت نشانی از حفاظت اصولی در آنها دیده میشود عمق فاجعه نیز دوچندان میشود.
با این همه، هفته گذشته بدون توجه به همه فشارهایی که روی آخرین بازمانده زیستگاه‌های ایران وجود داشته، کلنگ جاده‌سازی در قلب یکی دیگر از پارکهای ملی کشور به زمین خورد. جایی که اتفاقا آخرین محدوده رویشی جنگل‌های هیرکانی در مازندران و بسیار حساس و شکننده است و تخریب آن می‌تواند در سالهای آتی موجب بروز سیل‌های ویرانگر دیگری در شهرستان نکا شود.
«پارک ملی پابند» اکنون سیزدهمین پارک ملی ایران است که قرار است قربانی جاده‌سازی‌های غیراصولی شود. بلدوزرها حدود یک کیلومتر در منطقه پیشروی کرده اما با ممانعت محیط‌بانان متوقف شده‌اند. این رخداد تلخ در شرایطی است که مطابق قانون، هرگونه عملیات عمرانی در هر ابعادی حتی در حد بوته‌کنی هم در پارکهای ملی ممنوع اعلام شده است ولی بی‌توجه به این ممنوعیت، حالا قرار است نزدیک به پنج کیلومتر از جاده‌ای که قرار است دو روستا در دامغان و نکا را به هم وصل کند از میانه جنگل‌های هیرکانی و از قلب پارک ملی پابند عبور داده شود.
اینکه چرا هنوز در حوزه محیط زیست اغلب درها روی همان پاشنه بی‌تدبیری می‌چرخد جای بحث فراوان دارد ولی ناگفته پیداست وقتی حتی بین مسئولان و کارشناسان و حتی محققان محیط زیست اعتقادی قلبی به حفظ طبیعت وجود ندارد وقوع چنین رخدادهایی در پارکهای ملی دیگر نباید دور از انتظار باشد.
شاید اگر این اعتقاد در روح جمعی جامعه محیط زیست کشور و به‌ویژه بدنه مدیریتی سازمان متولی از گذشته تا امروز وجود می‌داشت، که قانون و ملاحظات کارشناسی مقدم بر هر مصلحتی است، اراضی ذخیره‌گاه زیست‌کره میانکاله و آشوراده برای توریسم متمرکز و ناپایدار هرگز واگذار نمی‌شد.
بدیهی است زمانی که یک‌بار سازمان محیط زیست در برابر خواسته‌های غیرقانونی دیگر دستگاه‌ها عقب‌نشینی می‌کند، عقب‌نشینی‌های بعدی نیز در پی خواهند آمد تا جایی که در بعضی موارد حتی مجریان طرح‌ها یا خود را مکلف به رعایت قانون نمی‌دانند و کار خود را میکنند یا محیط زیست را تحت فشار گذاشته یا مانند فرماندار نکا مهلت ۴٨ساعته به سازمان محیط زیست می‌دهند تا جاده‌سازی را در پارک ملی پابند بار دیگر آغاز کنند و درست به‌همین‌دلیل است که پارکهای ملی کلاه قاضی، قمیشلو، بمو، گلستان، نای‌بند، سرخه‌حصار، خجیر، تنگ صیاد، تندوره و حتی دریاچه ارومیه و بختگان هم با جاده‌های متعدد قطع و تکه‌پاره شده‌اند.
+1490
Loading ...
موضوع اینه که در تمام کشورهای توسعه یافته، محیط زیست الویت اول است و آمایش سرزمین، اصلی که بر مبنای آن طراحی، معماری، شهرسازی و عمران انجام می شود ولی در کشور ما، آمایش سرزمین فقط در کتابهای درسی دانشجویان رشته محیط زیست است و در هیچ پروژه ای از اساس چیزی به اسم آمایش سرزمین وجود ندارد
اول ملاحظات سیاسی و بعد ملاحظات اقتصادی. فقط این دو فاکتور اهمیت دارد و حقیقت این است که در عمل ثابت شده، بود و نبود سازمان محیط زیست تفاوتی ندارد و پروژهای ویرانگر یکی پس از دیگری مراحل طرح و اجرا را پشت سر می گذارند…
ما هیچ تصویر و تصور دقیقی از وضعیت آیندهء محیط زیست کشور نداریم و اینکه چه بر سرمان خواهد آمد حقیقتا در هاله ای از ابهام است!
پر طرفدار
16 
1
این مقاله را در این جریده مرور کرده ام و پسندیده تر که دراین درگاه نیز درج شده است.
جاده ها و دسترسی های موجود در باریکه نوار سبز فلات ایران از نظر به روز بودن کیفی روکش، ایمنی راننده ها، میزان رعایت قوانین راهنمائی و رانندگی تردد، وضوح نصب علائم راهنمائی و رانندگی، ایمنی و راحتی تردد یکی از پائین ترین نمرات را در بین جاده های کشور اخذ میکنند.
معتقدم یکی از نکات مغفول در اصرار بر احداث این دسترسی از دل این پناهگاه حیات وحش اینک جزیره ای ، خروج نکا از انزوا و بن بست نا خواسته و نگران کننده این شهر است.!
اگر در جاده ساری به تهران یا بلعکس رانندگی کرده باشید ، موضوع واضح تر عیان میشود.
موافقم / مخالفم
1 
0
باید به اصطلاحات ترور شخصیت، ترور فردی و تروریسم اقتصادی و غیره اصطلاح تروریسم زیست محیطی رو هم اضافه کرد!!
و کشور ما با انبوه شیوه های مدیریتی نالایق این شیوه ی نابودگرانه نام بگیره ….
روزی می رسه که خداوند بر اثر بی لیاقتی و ناشایستی این موهبت عظیم طبیعی رو از ما خواهد گرفت و آیندگانمون باید زندگی رو در حلبی آبادها، گورستان های اشیاء فلزی و پلاستیکی، فاضلاب ها و صحراهای سوخته ادامه بدن …
پر طرفدار
4 
0
محیط زیست کردستان هم تحت فشار تا با ساخت یک پالایشگاه در کنار دریاچه زریوار مریوان موافقت بکنه…
موافقم / مخالفم
1 
0
بله متاسفانه همین هست عنوان پارک ملی در همه جای دنیا یعنی بالاترین ضریب حفاظت و هیچ فرد و نهادی حق دست اندازی در آن را ندارد. متاسفانه در کشور ما مثل بسیاری چیزهای دیگر عنوانهایی چون پارک ملی هم سوری هست و کمترین توجهی به معیارهای جهانی حفاظت و حتی قوانین داخلی نمی شود!!!
نه تنها پارک ملی پابند که پارکهای ملی دریاچه ارومیه ، پارک ملی کویر و… در سالهای گذشته به شدت آسیب دیده اند و هر نهاد و دستگاه و ارگان و فردی به خودش اجازه تصمیم گیری و دست اندازی داده است والبته همه اینها نشان دهنده ضعف سیستم محیط زیست در ایران از یکسو و از سوی دیگر ناآگاهی و عدم دلسوزی مدیران اجرایی کشور در حوزه محیط زیست است
موافقم / مخالفم
1 
0